Φωτογραφικοί περίπατοι: Ινδιάνοι Σεγιέν ( Cheyenne )

Είναι Ιούνιος του 2008 και έξω από την πινακοθήκη της Νίκαιας γίνεται κοσμοσυρροή. Πλησιάζω όλο και πιο κοντά με τον αντίχειρα πάνω στην πρώτη μου φωτογραφική μηχανή να με γαργαλάει....

Δεν προλαβαίνω να περπατήσω πολύ όταν αντικρύζω την ευθυτενή και περήφανη φιγούρα της μπλέ βίδρας (Le loutre bleue) όπως την ονομάζουν. Μα πως είναι δυνατόν στη Γαλλία να υπάρχει μια Ινδιάνα; Θα μπορούσε κανείς να νομίζει οτι πρόκειται για κάποια αναπαράσταση αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι.

Δίχως να χάσω χρόνο την προσεγγίζω. Το γλυκό της χαμόγελο γονατίζει τη βιασύνη, και η απαλή φωνή της, που σίγουρα δεν ταιριάζει στην ηλικία της, υπνωτίζει γλυκά την ανυπομονησία.

Οι Ινδιάνοι της Αμερικής ανέκαθεν με συγκινούσαν. Στο άρθρο αυτό είναι μια ευκαιρία να αναφέρουμε λίγα πράγματα για τον τρόπο ζωής από απόγονους της αυθεντικής φυλής Cheyenne.

Τα τύμπανα κτυπούν με το σώμα να ακολουθεί πιστά το ρυθμό

Πρόκειται για μια εκδήλωση που έκανε ο σύνδεσμος Haiwatha που αφορά τη συνέχιση των εθίμων των αμερικάνων Ινδιάνων στη Γαλλία.

Ας δούμε λοιπόν κάποια στοιχεία τους....

Η φυλή Cheyenne είναι μια από τις πασίγνωστες φυλές πεδιάδας. Απαρτίζονταν από δέκα μεγάλες ομάδες από το βόρειο Colorado μέχρι τους Μαύρους Λόφους στη βόρεια Dakota. Eίχαν δημιουργήσει μια κεντρική δομή βασισμένη στις ιερά τελετουργικά, όπως το χορό του Ηλίου.

Όταν συναθροίζονταν οι αρχηγοί των ομάδων συγκαλούσαν συμβούλιο. Είχαν κυρήξει τον πόλεμο σε επίπεδο φυλής, με τα Γεράκια( the Crow) και αργότερα το 1856-1859 με τον αμερικανικό στρατό. Στα μέσα του 19ου αιώνα οι ομάδες άρχιζαν να χωρίζονται, με κάποιες ομάδες να έχουν μείνει στους μαύρους Λόφους, ενώ άλλοι επέλεξαν να μείνουν στους ποταμούς του κεντρικού Colorado.

Η πιο πρόσφατη ιστορική καταχώρηση της φυλής έρχεται από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν μια ομάδα τους επισκεύθηκε το Γαλλικό Fort Crevecoeur, κοντά στο τωρινό Σικάγο.
Ποιος ξέρει πως μετέπειτα βρέθηκαν στην Ευρώπη...

Η οικονομία τους βασίζονταν κυρίως στην συγκομιδή άγριου ρυζιού και κυνηγιού άγριου βίσωνα γύρω στα 70- 80 μίλια απόσταση από τα χωριά τους.

Και εδώ η λεπτομέρεια κάνει την εμφάνισή της. Φυσικά αυτά δεν είναι τα πρωτότυπα,παρόλαυτά μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση.

Οι χοροί μιλούν για την ελευθερία του σώματος και του πνεύματος. Με τα μάτια κλειστά ταξιδεύει στο απέραντο, χωρίς σύνορα , χωρίς χρώματα....

Γυναίκα και παιδί από μικρό στην παράδοση και τους χορούς.

Παρότι είχαν προφορική παράδοση, οι Cheyenne εγκατέλειψαν την καθιστική ζωή, την κτηματοκαλλιέργεια και την αγγειοπλαστική λόγω των συνθηκών και προσαρμόσθηκαν πλήρως στη κουλτούρα των νομάδων της πεδιάδας. Αφησαν τις πρώτες του κατοικίες στις σκηνές tipis, αλλάζοντας παράλληλα την τροφή τους από ψάρι και λαχανικά, σε βίσωνα, άγρια φρούτα και λαχανικά.

Νακίμα Τόπα Νόμα

Χορός και τραγούδι, αναπόσπαστο μέρος της παράδοσης.

Να αναφέρουμε επίσης οτι είχαν αναπτύξει και κεντρική εξουσία μέσα από θρησκευτικές τελετές οι οποίες ενωποιούσαν την φυλή. Οι δέκα ομάδες είχαν από τέσσερις αρχηγούς έκαστη και οι σαραντα τέσσερις συναντιώνταν μέσα απο το χορό του Ηλίου. Επίσης ανάπτυξαν το χορό των Ιερών Βελών που διεξήγαγαν πριν τη μάχη με άλλες φυλές.

Το κάλεσμα

Σημαντικός επίσης χορός είναι και εκείνος των πνευμάτων (ghost dance).

Γενικά η φυλή αυτή ήταν αρκετά φιλήσυχη. Παρόλα αυτά δεν γλίτωσε από τη δυτική εκπολιτιστική μάστιγα και αυτή όπως και άλλες εξολοθρεύθηκαν και ξεριζώθηκαν, καταναγκάζοντάς την σε μια διαρκή περιπλάνηση....

Η μπλέ βίδρα γαληνεύει με το τραγούδι της το ανήσυχο πλήθος.

Τα τραγούδια τους κρύβουν ένα βαθύ πόνο, αλλά και μηνύματα αγάπης και ειρήνης όχι μόνο για το συνάνθρωπο αλλά και τη μητέρα γη που τόσο έχουμε μολύνει.

Η μπλέ Βίδρα (Le Loutre Bleue )

Είναι ιδιαίτερη συγκίνηση να βρεθεί κανείς με μια τέτοια προσωπικότητα. Το ροδοκόκκινο πρόσωπό της κρύβει τα γηρατειά, όμως δεν καταφέρνει να κρύψει τον βαθύ πόνο που με τη σειρά του χάνεται μέσα στα πολλαπλά της ταλέντα. Η συγκεκριμένη γυναίκα ασχολείται με ποίηση, ζωγραφική, βυρσοδεψία, τραγούδι, χορό και φλάουτο. Είναι ατάραχη και οι κινήσεις της απαλές και βελούδινες. Η φωνή της δε τόσο γαλήνια... Ο λόγος της λακωνικός και μεστός. Για καλή μας τύχη υπήρχε και διερμηνέας και έτσι μπορούμε τώρα να μοιραστούμε μαζί σας και δυο λόγια.

Το βιβλίο με συλλογή από ζωγραφιές και ποιήματά της ("Νature" Sentier de Vie - Φύση το κέντρο της Ζωής) είναι ένα έργο τέχνης τόσο δύνατό που θα μπορούσε να λυγίσει και την πιο σκληρή καρδιά.