Translate

Άγιος Παύλος (Saint-Paul-de-Vence)

Το χωριό του Αγίου Παύλου αποτελεί ένα πόλο έλξης για χιλιάδες τουρίστες μηνιαίως. Είναι ένα από τα ομορφότερα που θα συναντήσει κανείς στη Γαλλία. Τα αναρίθμητα σοκάκια, οι ατελείωτες διαδρομές και εκπλήξεις σε κάθε γωνία θα σας κερδίσουν. Οι λάτρεις της τέχνης θα καταβάλουν πολύ μεγάλη προσπάθεια για να φύγουν μιας και θεωρείται ο παράδεισος της τέχνης. Κάθε φύσημα του αέρα είναι και έμπνευση. Οι γραφικές βρυσούλες, τα περίτεχνα μονοπάτια, η πλούσια βλάστηση, τα φιλόξενα μαγαζιά και οι καφενέδες, είναι λίγοι από τους λόγους που κάνουν ξεχωριστό αυτό το φιλήσυχο χωριουδάκι. 





Το Saint-Paul-de-Vence είναι ένα κοινόβιο στο διαμέρισμα Αlpes Maritimes στη νότιοανατολική Γαλλία. Μια από τις πιο παλαιές μεσαιωνικές πόλεις της Γαλλικής παραθεριστικής ακτής. Είναι πασίγνωστης για τα μοντέρνα και σύγχρονα μουσεία τέχνης και τις gallerie όπως του Fondation Μaeght που βρίσκεται πλησίον.



Είναι μια γοητευτικότατο χωρίο που βρίσκεται σε μια οχυρωμένη κορυφή λόφου γεμάτη από gallerie έργων τέχνης, boutique και καφενέδες. Είναι δύσκολο να βρεί κανείς κάτι άσχημο σε αυτό το μέρος.



Ένας περίπατος στα ελισσόμενα δρομάκια αποκαλύπτει ιδιαίτερα συντριβάνια, πηγούλες, πέτρινους τοίχους με περικοκλάδες και αγαλματίδια που είναι στριμωγμένα μέσα σε κόγχες. Η θέα από τα βουνά, τη θάλασσα και την κοιλάδα θα σας πάρουν την ανάσα. 


Ακόμη και το λιθόστρωτο, σε πολλά σημεία φέρει λουλουδάτα χαρούμενα σχέδια. Ένας πραγματικός παράδεισος για τους λάτρεις της τέχνης.





Κατά την πάροδο των αιώνων, κτίστηκαν σπίτια γύρω από την εκκλησία του Saint Michel du Puy στην κορυφή του λόφου. Έτσι εξελίχθηκε και το κάστρο του αγίου Παύλου. Το 1938 η κομητεία της Νίκαιας άλλαξε την υποταγή της σε εκείνη του Savoy. Αυτό τροποποίησε τα ανατολικά της σύνορα.



                                                     

Ο άγιος Παύλος λοιπόν θεωρήθηκε στρατηγικής σημασίας θέση στο νέο πολιτικό καθεστώς και έγινε μετετράπη σε συνοριακό φρούριο υψίστης σημασίας. Οι προμαχώνες εγέρθηκαν το δεύτερο μισό του 14ου αιώνα. Δύο από τους αρχικούς πύργους είναι ακόμη υπαρκτοί, με άθικτες τις τρύπες στις επάλξεις τους.

                             




Οι στρατιές του Κάρολου του 5ου , βασιλιά της Ισπανίας, κατέλαβαν το χωριό γύρωστο 1524 και πολιόρκησαν την πόλη πάλι το 1536, κάνοντας έμφανή την στρατηγική σημασία του χωριού στη σκακιέρα της Ευρωπαϊκής πολιτικής. Τον Ιούνιο του 1538 όταν ο François πήγε να υπογράψει μια συνθήκη επισκέφτηκε το χωριό και αποφάσισε να ανορθώσει τα φρούρια. Την περίφραξη σχεδίασε ο Jean de Saint-Rémy διοικητή του πυροβολικού και ειδικού στην αρχιτεκτονική φρουρίων. Συνέχισε να παίζει το στρατιωτικό του ρόλο και ο Vauban (στρατιωτικός μηχανικός και αρχιτέκτωνας) επιθεώρησε τα οχυρώματα το 1693 και το 1970.






Η εκκλησία του Αγίου Παύλου επεκτάθηκε και στολίστηκε τον 17ο αιώνα χαρη στις προσπάθειες του Antoine Godeau, κληρικού και ιδρυτικού μέλους της Académie Française το 1634. 


Ξεχωρίζουν το μεγαλοπρεπές εξωκλήσι του Αγίου Κλήμη που είναι στολισμένο με νωπογραφίες και χρονολογείται σε αυτή τη περίοδο όπως και η τράπεζα της Αγίας Αικατερίνης της Αλεξάνδρειας όπου αγιογραφία αποδίδεται στον Ισπανό ζωγράφο Claudio Coello. 


Σημαντικές οικογένειες όπωςοι Bernardis και οι Alziarys είχαν κτίσει πολυτελή αρχοντικά στην πόλη. 





Καλλιτέχνες άρχισαν να συχνάζουν στον Άγιο Παύλο στις αρχές του 1920. Αρχίζοντας με τους Paul Signac, Raoul Dufy και Chaïm Soutine οι οποίοι εγκατέστησαν τα καβαλέτα τους σε αυτό το φιλήσυχο χωριό, γοητευμένοι από τα χρώματα και ένα φως ασύγκριτου πλούτου και έντασης.



 Ο ερχομός τους ευωδώθηκε από τα εγκαίνια της γραμμής του τραμ μεταξύ Cagnes-sur-Mer και Vence μέσω Saint-Paul το 1911. Με την κίνηση αυτή άνειξε διάπλατα ο δρόμος του χωριού στον έξω κόσμο. Έτσι μπόρεσαν να εξάγουν αγροτικά προϊόντα στη Νίκαια και τις Αντίβες και άλλες πόλεις. Τώρα το  ειδυλλιακό αυτό χωριουδάκι απέχει από την πόλη της Νίκαιας λιγότερο από 45 λεπτά με το λεωφορείο.



Οι ζωγράφοι απόλαυσαν τη συντροφιά του Paul Roux, ενός ανήσυχου κατοίκου του Αγίου Παύλου, συλλέκτη έργων τέχνης και ιδιοκτήτη του Robinson (μετονομάστηκε αργότερα σε Colombe d’Or το 1932) οι τοίχοι του οποίου στολίζονται από τους πίνακές τους ακόμη και σήμερα. Πολλοί άλλοι καλλιτέχνες ακολούθησαν τα βήματά τους συμπεριλαμβανομένων των Matisse και του Picasso που επισκέπτονταν το χωριό για να δουν τα "γειτονάκια τους".



Η χρυσή εποχή του χωριού διήρκεσε από το 1950 έως και το 1960. Ο Άγιος Παύλος έγινε ένα εκπληκτικό κινηματογραφικό σκηνικό, φιλοξενώντας Γαλλικό αλλά και ξένους αστέρες όπως το Victorine film studios στη Νίκαια και από από το φεστιβάλ Κανών. 


Ο Jacques Prévert έζησε εκεί για περίπου 15 χρόνια, μέσα σε ένα μικρό σπιτάκι ακριβώς στο κέντρο του χωριού που ονομάζονταν La Miette. 


Λειτούργησε ως πόλος έλξης και για άλλους σκηνοθέτες όπως ο Henri-Georges Clouzot and André Cayatte, ο James Baldwin και ο  Marc Chagall που έζησαν και πάνω από 20 χρόνια στο χωριό αποσκοπώντας στην γαλήνη την ηρεμία της γύρω υπαίθρου. 





Το κάθε σοκάκι αποτελεί ένα ευχάριστο μυστήριο. Ο προσανατολισμός είναι πολύ εύκολος οπότε είναι πολύ δύσκολο να χαθεί κάποιος.


Οι διαδρομές καταλλήγουν σε ευχάριστες εκπλήξεις και μικρούς παραδείσους.


Μαρτυρούν από μόνα τους τη μεγάλη αιτία που όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες προτίμησαν να βρούν εδώ τη σύνδεση με τη δημιουργική τους φύση.
Μόλαταύτα, οι μόνιμοι κάτοικοι εξακολουθούν να δυσκολεύονται να τους καταλάβουν. 


Ο καπνός ενός σύντομου τσιγάρου, συντροφεύει μια αλυσίδα στο δίκτυο των σκέψεών μας.
Λέγεται ρουτίνα; 
Λέγεται συνήθεια;
Λέγεται φυλακή;


Μια αποστολή καταφθάνει διψασμένη σα το λαγωνικό της κύριας που προπορεύεται, 
αλλάζοντας τη σκηνοθεσία της σκέψης και ετοιμάζοντας έτσι τον επίλογο σε αυτό τον περίπατο.


Μια γιαγιούλα απολαμβάνει χελωνίσια τις γραφικές πέτρες.
Ίσως για εκείνη η μεγαλύτερη χαρά είναι που στηρίζεται στην κορούλα της. 
Μπορεί και να μη βλέπει καν.
Αυτό όμως σίγουρα που μπορεί να δει είναι η τρυφερότητα στην οποία ακουμπά.
Και στην οποία έχουμε ανάγκη να στηριζόμαστε...

Το χωριό αυτό είναι ένα περίτρανο παράδειγμα της παροδικότητας, της αλλαγής.
Άρχισε σαν φρούριο και κατέληξε ένας καλλιτεχνικός κήπος.
Μια κάννη, που έγινε λουλούδι.

Εμείς πως θέλουμε τη ζωή μας άραγε...

Iούνιος 2008
Aκολουθήστε τους περιπάτους μας με ένα Like στο Facebook ή αφήστε ένα σχόλιο παρακάτω. Η γνώμη σας μετράει.