"Ένα σώμα ρημάζει δίχως το αύριό του.... Στέκει ανήμπορο και νιώθει πως υπάρχει μόνο και μόνο για να περιφέρει τη σκιά του.... . Ένα μπέρδεμα του χρόνου. Ένας καμβάςγεμάτος σουρεαλιστικά χρώματα και σχήματα. Ζωή, Έρωτας, Θάνατος."Μια παράσταση για το οδυνηρό ταξίδι του Νου προς την Καρδιά. Η διαμάχη της σκέψης με το συναίσθημα. Η αιώνια πάλη της σκιάς με το φώς και το μονοπάτι για τη λύτρωση, σε αυτό το μοναδικό μονόλογο σωματικού θεάτρου.
Στον εξαιρετικό χώρο του Aniline Dance Theater φιλοξενείται μια μάχη μέσα από την παράσταση που φέρει τον τίτλο The Naked Truth (παλεύοντας με τη σκιά μου).
Δεχτήκαμε με χαρά την πρόταση να παρακολουθήσουμε και να κρατήσουμε στιγμιότυπα από τις πτώσεις και τις νίκες που περνά η ψυχή σε αυτό το θαυμαστό αίνιγμα που ονομάζεται ύπαρξη.
Ο Κωνσταντίνος Γιωτόπουλος και η Νατάσσα Αραμπατζή φρόντισαν να μας καθηλώσουν με τις εκπληκτικές τους ερμηνείες, το κείμενο, το φωτισμό και το όλο σκηνικό.
Απλόχερα μας δόθηκε το κείμενο για να το συγχωνεύσουμε με τα τραγικά στιγμιότυπα αυτής της πάλης.
Χωρίς πολλά σχόλια σας παραθέτουμε επιλεγμένα αποσπάσματα για να βρεθείτε και εσείς το δυνατότερο κοντά σε αυτό το πεδίο μάχης που αργά η γρήγορα... ίσως ... κάποτε ... να συμβεί και σε εσάς ή μπορεί και να συμβαίνει ήδη.
Σας ευχόμαστε καλή διασκέδαση και καλή επιτυχία και στις δικές σας μάχες.
Είναι η πρώτη μας καταγραφή παράστασης και χαιρόμαστε ιδιαίτερα για την εμπιστοσύνη των συντελεστών, που παρόλες τις δυσκολίες ήταν "εκεί".
Το ρολόι στην είσοδο υπενθυμίζει κάποιες απατηλές οπτικές αντιθέσεις και κάνει τις σκηνές που θα ακολουθήσουν ακόμη πιο έντονες και οδυνηρές.
Εισαγωγή
"Ένα σώμα ρημάζει δίχως το αύριό του.... Στέκει ανήμπορο και νιώθει πως υπάρχει μόνο και μόνο για να περιφέρει τη σκιά του.... Ενα ξαναγύρισμα από το παρελθόν . Ένα μπέρδεμα του χρόνου. Ένας καμβάςγεμάτος σουρεαλιστικά χρώματα και σχήματα. Ζωή, Έρωτας, Θάνατος.
Εικόνες και όνειρα, πραγματικό και ακαταλόγιστο στέκουν αρμονικά σε ένα ετοιμόρροπο καβαλέτο. Πτώση η πτήση; Ερωτήσεις που δε βρήκαν ποτέ απάντηση. Βουτιά στις αναμνήσεις μιας ανίατης ζωής. Μια ερωτοτροπία με το θάνατο.
H θάλασσα...
"Πόσο να μη μιλάς;
Πόσο να αφήνεις τη σιωπή να σκεπάζει αυτά που σε
πνίγουν. Μια θάλασσα οι σιωπές και θες
μια τρικυμία να την ταράξει, να λυσσάξει, να σταματήσει τη στατική διαδικασία
του ελέγχου και να γίνει ο λόγος σου ανεξέλεγκτος. "
Να τα πεις… Να αρχίσεις απ την αρχή… Σιγά σιγά, χωρίς να βιάζεσαι.
Άλλωστε έχεις μια ολόκληρη ζωή για να ολοκληρώσεις.
Σκοτώνει με μανία το τώρα σου κι απολαμβάνει να το βλέπει να αργοπεθαίνει στο χτες.
Ποτέ δεν σε ξεπέρασα ρε χρόνε παρελθόντα."
"Η θάλασσα... Η θάλασσα μου, η δική μου η θάλασσα είναι σαν το νερό μέσα στη μήτρα της μάνας.. Νιώθω ασφάλεια νιώθω... Νιώθω..! Τελικά αν κάποιος με ρωτούσε στο τέλος της ζωής πότε ένιωσα ζωντανός θα του απαντούσα... Σίγουρα πλάι στην θάλασσα...
Ο θάνατος.... Ο θάνατος μου.... Πεθαίνω. Σβήνει η μνήμη εκεί άραγε; Κι αν ναι, για πόσο;"
"Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια, χάνοντας διαρκώς τον δρόμο μου. "
"Έχω την εντύπωση πως δεν έψαχνα κανέναν δρόμο ποτέ. Πάντα όπου με πήγαινε ο αέρας. Μάλλον φταίει το γεγονός ότι οι δρόμοι καταλήγουν κάπου κι εγώ πάσχιζα απλά να περπατώ... "
"Πόση ερημιά κρύβεται μες στη φασαρία; Αποκλείεται να είναι μόνο η δική μου...
Οι αντιφάσεις δίνουν και παίρνουν στο σκηνικό της πόλης."
"Εικόνες αταίριαστες που όμως εγώ θα απομονώσω από αυτές το ωραίο..! Το όμορφο..!
Αυτό το κρυσφύγετο της σκέψης μου...
Η μάλλον το φυλάκειο που χτίζει η άρνηση μου στο απαίσιο..."
"Εγώ έναν άνθρωπο ήθελα ακόμη...
Δεν ήθελα πολλούς...
Έναν άνθρωπο να ερωτευτώ..."
"Σε διεκδικούσαν γλυκά μέχρι το σημείο που θα έχωναν με ορμή μέσα σου το αιχμηρό εγώ τους... "
"Να νιώθεις ότι μπαινοβγαίνουν μέσα σε μια ανοιχτή πληγή σου..."
"Τελικά μόνο η ποίηση είναι ικανή να σε βουλιάξει στο μέσα σου και να δει εκείνο το σκοτεινό σημείο του εαυτού σου που φοβάται μην τυχόν και το βρει η παραμικρή ηλιαχτίδα και το αποκαλύψει στα αδιάκριτα μάτια των άλλων.
Η ποίηση είναι η αντιβίωση στη χρόνια μοναξιά σου."
"Αναρωτιέσαι... Μόνο ο δικός σου καθρέφτης λέει πάντα την αλήθεια;
Γιατί δεν με ξεγέλασε ποτέ; Ένα κοπλιμέντο μήπως;
Να μου σκάσει ένα χαμόγελο εκεί που δεν το περιμένω...
Κοιτάζω επίμονα το είδωλλο μου..!"
"Δεν χόρτασα την αξιοπρέπεια του..!
Κυνικός με κοιτάζει και δυσανασχετεί..Έχει στο βλέμμα την σιγουριά αυτού που ξέρει τον σωστό δρόμο και πασχίζει να μου τον δείξει ...! Σωστό δρόμο παίρνουν αυτοί που θέλουν να βρεθούν κάπου, εγώ θέλω να είμαι παντού..!"
"Είναι κάποιος που θέλει να κλέψει μια καρδιά..."
"Φώναξα δυνατά να μ' ακούσουν.... Φώναξα Βοήθεια...
Μετά φώναζα σιγότερα.... μετά ψιθυριστά...
Μετά δεν είχα φωνή. Δεν ακούστηκα...
"Μετά ένιωσα πως γέρασα... Μετά...
Μετά περίμενα..."
" Στιγμές που χάθηκε η μνήμη, μαζί και η λογική.
Στιγμές που γέμισε το μυαλό με ερωτήσεις... Στιγμές που δόθηκαν λάθος απαντήσεις.
Μόνο φωνές... Άλλοτε τσιρίζουν κι άλλοτε σου μιλούν ψιθυριστά.!"
"Φόβος. Κρύο. Μοναξιά. Νιώθεις πως ξαφνικά σου δόθηκε το χάρισμα της Βαβέλ.
Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Μόνη συντροφιά, οι φωνές μες στο μυαλό. Εικόνα καμιά."
"Από μικρό παιδί , πάσχιζα, κόντρα στον ήλιο να πατήσω τη σκιά μου.... Ανόητο παιχνίδι.
Γνώριζα τη λέξη ακατόρθωτο από τότε κι όμως το πάλευα μέχρι που αποκαμωμένος πια,
έδινα υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα πάψω να πεισμώνω στα ανίκητα."
"Γιατί σε μένα; Γιατί σε μένα; Εγώ δεν πείραξα ποτέ ούτε μυρμήγκι! "
"Το να απαρνιέσαι συχνά τον εαυτό σου... είναι μια κατά συροήν αυτοκτονία."
"Ίσως για κάποιο καιρό είχε πολύ την λέξη ΓΙΑΤΙ..! Αλλά γρήγορα, έδωσα την απάντηση που με εξιλέωσε... γιατί έτσι...! "
"ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!!! Μια τόσο ελαφριά απάντηση σε ένα τόσο βαρύ ερώτημα..!"
Ώστε έτσι...
Ώστε έτσι...
Ακόμα μια μάχη τελείωσε για να ξεκινήσει ακόμα μια και ακόμα μια.... σε αυτόν τον αιώνιο πόλεμο για την Αλήθεια, που γίνεται σε διαφορετικό κάθε φορά κελί ψεύδους.
Τα μαγαζιά αυτή την Κυριακή ήταν ανοιχτά, οι καρδιές όμως ερμητικά κλειστές.
Οι συνειδήσεις λεηλατήθηκαν από τα φανταχτερά φώτα και τις απατηλές ανάγκες.
Να ευχαριστήσουμε για την αφυπνιστική αυτή βραδιά και την πρόσκληση του Κωνσταντίνου και της Νατάσσας ευχόμενοι ότι πιο ευνοϊκό και νίκες σε αυτό το σκληρό αγώνα κατά του Εγώ.
Ιανουάριος 2015
Κείμενο/σκηνοθεσία/ερμηνεία : Κωνσταντίνος Γιωτόπουλος
Κινησιολογία/σχεδιασμός φωτισμού : Νατάσσα Αραμπατζή
Σκηνικά : Ιωάννα Στεφανοπούλου
Πρωτότυπη μουσική : Ιωάννα Τσούπη
Βοηθός σκηνοθέτη : Ανδρεάς Σταύρος
Studio Aniline Dance Theater :
Πτολεμαίων 29 Α , Θεσσαλονίκη
email: aniline.dt.co@gmail.com
τηλ: 6936201682
