Φωτογραφικοί περίπατοι: Φλωρεντία

Φλωρεντία... εκεί που ο χρόνος αναπαύεται στον πλούτο της τέχνης, της επιστήμης και των γραμμάτων. H πόλη του έρωτα, των λουλουδιών και των αισθήσεων.

Εκείνο το μέρος που δεν χάνεσαι ποτέ. Γιατί κάθε της γωνιά είναι τόσο απλόχερη σε ερεθίσματα. Κάθε βήμα και καρδιοχτύπι στη δίνη της τέχνης και της αρχιτεκτονικής.

Παιχνίδια χρωμάτων ικανά να σαγηνέψουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη.

Η Φλωρεντία είναι όλα όσα έχετε φανταστεί ποτέ να είναι ... μια όμορφη πόλη γεμάτη από εντυπωσιακή, ιστορική αρχιτεκτονική, πλούσια σε μνημεία και τον πολιτισμό, μουσεία, εκκλησίες, πλατείες και κήπους, και περισσότερα εστιατόρια από ό, τι με νοιάζει να μετρήσει.

Η Φλωρεντία προέρχεται κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, αλλά είναι περισσότερο γνωστή για τη Μεσαιωνική περίοδο στην ιστορία, όταν έγινε η γενέτειρα της ιταλικής Αναγέννησης.

Ήταν μία από τις πιο σημαντικές πόλεις σε όλη την Ευρώπη αυτή τη στιγμή, και ήταν κατά τη διάρκεια της «χρυσής εποχής» ότι η πλειοψηφία των μεγάλων αξιοθέατα της Φλωρεντίας κατασκευάστηκαν.

Λένε πως οι Φλωρεντοί είναι ψυχροί. Στην πόλη τους φυσάει βόρειος αέρας, είναι αλήθεια.

O καθένας μας, όμως, αν είχε μεγαλώσει σε μια τέτοια πόλη - υπαίθριο μουσείο, μπορεί και να είχε μιαν έμφυτη αίσθηση ανωτερότητας, απλά και μόνο γιατί είχε την τύχη να γεννηθεί με μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά κυριολεκτικά στην αυλή του.

Aυτά φυσικά θα τα διαπιστώσετε αν ζήσετε εκεί.

Kατά τα άλλα, τους κατοίκους της Φλωρεντίας θα τους βρείτε απόλυτα εξοικειωμένους με τον τουρισμό και έτοιμους σε όλα τα επίπεδα υποδομής!

Στη Φλωρεντία, ακόμα κι αν δεν εννοείτε την επίσκεψη σε ένα μέρος περιπλάνηση στα ιστορικά του αξιοθέατα, δεν θα μπορέσετε να αντισταθείτε. Σε όλες τις μεριές της πόλης υπάρχει κάτι να δείτε.

H Φλωρεντία αγαπήθηκε και αναδείχθηκε από την οικογένεια των Mεδίκων. Aυτοί προστάτεψαν και χρηματοδότησαν καλλιτέχνες, των οποίων το έργο σήμερα θεωρείται κληρονομιά όχι μόνον της Φλωρεντίας, αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Λίκνο της Αναγέννησης, γενέτειρα του Μποτιτσέλι, «έδρα» του Μιχαήλ Άγγελου, εμπνεύστρια του Δάντη· είναι κάποιοι μόνο από τους χαρακτηρισμούς που ταιριάζουν απόλυτα στη Φλωρεντία, την «πρωτεύουσα» της τέχνης κι όχι μόνο. Μια επίσκεψη στην πόλη του Λεονάρντο ντα Βίντσι και του Γαλιλαίου συνιστά πραγματική εμπειρία ζωής.

Δεν χρειάζεται να αναρωτιέσαι το λόγο, μιας και εδώ θα περπατήσεις ψηλαφώντας τα ζωντανά ακόμα χνάρια μιας περιόδου που θεωρείται ίσως η σημαντικότερη στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Θα καθηλωθείς από τα αρχιτεκτονικά μοτίβα του Arnolfo, θα θαυμάσεις το μεγαλείο της ζωγραφικής του Giotto, θα εντυπωσιαστείς από την ομορφιά της γλυπτικής του Pisano, θα γοητευτείς από το λυρισμό της γλώσσας του Δάντη.

Η Φλωρεντία αναπτύχθηκε τον 11ο αιώνα. Το 1115 οι Φλωρεντινοί ανέτρεψαν την αυτοκρατορική κηδεμονία και σχημάτισαν ελεύθερη κοινότητα. Τον 13ο αιώνα η αριστοκρατία διασπάστηκε στους γουέλφους και τους γιββελίνους.

Το 1250 οι γιββελίνοι ανατράπηκαν από μια λαϊκή εξέγερση και δημιουργήθηκε ένα νέο πολιτικό σώμα, ο "λαός", πράγμα που σήμαινε ότι η εξουσία είχε περάσει στα χέρια των μεσαίων τάξεων.

Οι συγκρούσεις όμως μεταξύ των διαφόρων φατριών ήταν αρκετές και οδήγησαν τους φλωρεντινούς να προβούν στην αφαίρεση των πολιτικών δικαιωμάτων 147 οικογενειών γουέλφων και γιββελίνων.

Από τότε την εκτελεστική εξουσία ασκούσε η "σινιορία". Η νομοθετική εξουσία ανήκε σε δύο παράλληλα σώματα, την παλιά "κοινότητα" και ένα "ευρύ συμβούλιο". Η Φλωρεντία βρισκόταν στο αποκορύφωμα της ακμής της κατά τον 14ο αιώνα και κατόρθωσε να κυριαρχήσει σε όλη την Τοσκάνη.

Το 1434 οι Μέδικοι κατέλαβαν την εξουσία κατορθώνοντας να επιβάλουν μια αληθινή κληρονομική μοναρχία χωρίς να ανατρέψουν τους καθιερωμένους θεσμούς της δημοκρατίας. Η κυριαρχία τους κλονίστηκε από τα κηρύγματα του Σαβοναρόλα, αλλά αποκαταστάθηκε το 1512.

Το 1532 η Φλωρεντία ανακηρύχτηκε κληρονομικό δουκάτο, το 1555 προσάρτησε τη Σιένα και το 1569 έγινε πρωτεύουσα της Τοσκάνης. Από τότε η πόλη γνώρισε μια μεγάλη περίοδο παρακμής.

Το 1865-1870 έγινε πρωτεύουσα του βασιλείου της Ιταλίας και το γεγονός αυτό την οδήγησε σε μια αναζωογόνηση. Κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο άρχισε η εκβιομηχάνιση της πόλης με την ανάπτυξη ποικίλων βιομηχανιών στα προάστια της πόλης.

Η Φλωρεντία σήμερα είναι μια ανεπτυγμένη τουριστικά πόλη μιας και αποτελεί οδικό και σιδηροδρομικό κόμβο.

Kαθεδρικός ναός της Φλωρεντίας (Santa Maria del Fiore - Duomo )

O καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας στέκει ψηλός πάνω από την πόλη. Η εκκλησία της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε (Αγίας Μαρίας των Λουλουδιών), ο καθεδρικός ναός ή ντουόμο, είναι μια τεράστια Γοτθική κατασκευή που χτίστηκε στη θέση της εκκλησίας Σάντα Ρεπαράτα, τα απομεινάρια της οποίας υπάρχουν στην κρύπτη.

Ο καθεδρικός ναός άρχισε να χτίζεται στο τέλος του 13ου αιώνα σε Γοτθικό ρυθμό, από τον Αρνόλφο ντι Κάμπιο, και ο τρούλος, που κυριαρχεί στο εξωτερικό, προστέθηκε τον 15ο αιώνα. Η εκκλησία τότε καθαγιάστηκε και «τελείωσε» αν και η πρόσοψη ήταν ημιτελής (αποπερατώθηκε τον 19ο αιώνα). Το εξωτερικό καλύπτεται από μια διακοσμητική ανάμειξη ροζ, λευκού και πράσινου μαρμάρου. Το εσωτερικό, σε αντίθεση, είναι αρκετά ψυχρό και απλό.

Εσωτερικά, το ρολόι πάνω από την είσοδο, σχεδιάστηκε το 1443 από τον Πάολο Ουτσέλλο σύμφωνα με την ώρα στην Ιταλία όπου το 24ωρο της ημέρας έληγε με τη δύση του ήλιου. Ο τρούλος, που χτίστηκε από τον Φίλιππο Μπρουνελλέσκι, που κέρδισε το διαγωνισμό για την αποπεράτωσή του το 1418, είναι σε σχήμα αυγού και χτίστηκε χωρίς σκαλωσιά.

Η ύψωση αυτού του τρούλου, του μεγαλύτερου στον κόσμο στην εποχή του, ήταν πολύ δύσκολος αρχιτεκτονικός άθλος. Στη βάση του τρούλου, μόλις πάνω από το τύμπανο, ο Μπάτσιο ντ’ Ανιόλο άρχισε την προσθήκη ενός μπαλκονιού το 1507.

Μία από τις οκτώ πλευρές του αποπερατώθηκε το 1515, όταν κάποιος ρώτησε τον Μιχαήλ Άγγελο – του οποίου η καλλιτεχνική γνώμη μετρούσε εκείνη την εποχή σαν κύριος νόμος - τι γνώμη είχε γι αυτόν.

Ο δάσκαλος αναφέρεται ότι τον χλεύασε. «Μοιάζει με κλουβί γρύλου». Οι εργασίες σταμάτησαν αμέσως, και μέχρι σήμερα οι υπόλοιπες επτά πλευρές παραμένουν ακατέργαστο τούβλο.

Ο καλύτερος τρόπος για να δείτε τον τρούλο είναι να σκαρφαλώσετε τα 143 σκαλιά του: ο δρόμος σας οδηγεί στο εσωτερικό του τρούλου όπου μπορείτε να θαυμάσετε από κοντά τις πολύ λοιδωρημένες τοιχογραφίες του Τζώρτζιο Βασάρι της «Τελευταίας Κρίσης» (1572-9): σχεδιάστηκαν από τον Βασάρι αλλά ζωγραφίστηκαν κυρίως από τον μαθητή του με λιγότερο ταλέντο, Φρεντερίκο Ζούκαρι το 1579.

Οι τοιχογραφίες υποβλήθηκαν σε υφιστάμενο καθαρισμό που αποπερατώθηκε το 1996, πράγμα το οποίο πολλοί άνθρωποι το είδαν σαν απώλεια των κονδυλίων αποκατάστασης, όταν τόσο πολύ περισσότερες εργασίες στην πόλη περίμεναν να διασωθούν.

Η τριβή, ωστόσο, έφερε στο φως την καινοτόμο παλέτα χρωμάτων του Ζούκαρι. Συνεχίστε προς τα πάνω δια μέσου των δύο κελυφών του τρούλου απ’ όπου θα απολαύσετε εντυπωσιακή θέα της πόλης.

Από την πλατεία του Μικελάντζελο ο Τρούλος δεσπόζει καλωσορίζοντας όλους τους κατοίκους.

Πλατεία Αγίας Μαρίας (Piazza of Santa Maria Novella)

Το 1287, με διάταγμα της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας, αποφασίστηκε να δημιουργηθεί η Piazza of Santa Maria Novella για κοσμήσει τη νέα εκκλησία που χτιζόταν.

Αμέσως, η πλατεία έγινε θέατρο σε φεστιβάλ, τουρνουά και άλλες αθλητικές συναντήσεις. Οι δύο οβελίσκοι του μαρμάρου από Serravezza, κάθε μία τοποθετήθηκε στην κορυφή από τέσσερις χάλκινες χελώνες που φιλοτέχνησε ο Giambologna και συμπληρώνεται με ένα κρίνο της Φλωρεντίας.

Στην πλευρά απέναντι από την εκκλησία, η Λότζια του νοσοκομείου San Paolo κτίστηκε στις αρχές του 13ου αιώνα. Κατά το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα, το νοσοκομείο διευρύνθηκε με τη στοά από λίθινους κίονες.

Οι καμάρες ανάμεσα σε κάθε στήλη έχουν τζάμι με ανάγλυφα από τερακότα των αγίων του Andrea della Robbia.

Ένας τυφλός ανάμεσα σε τυφλούς περιμένει να βρεί φως στην ελεημοσύνη των περαστικών.

Σήμερα, πολλά πολυτελή ξενοδοχεία έχουν θέα την κομψή και πρόσφατα καθαρισμένη και ανακαινισμένη πλατεία.

Μερικά ενδιαφέροντα μεταλλικά και γυάλινα παγκάκια έχουν εγκατασταθεί στη μέση της πλατείας τα οποία είναι εντελώς άχρηστα κατά τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, επειδή θερμαίνονται τόσο που δεν μπορεί κανείς να κάτσει! Ίσως αυτή ήταν η πρόθεση της πόλης να προκαλεί την συνεχή κίνηση και εξερεύνησή της.

Βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννη (Battistero di San Giovanni)

Το Βαπτιστήριο, αφιερωμένο στον πολιούχο άγιο της Φλωρεντίας, έχει ένα οκτάγωνο σχέδιο και ένα οκτάγωνο φανό με τρούλο. Στο εξωτερικό είναι ενδεδυμένο με έγχρωμο μάρμαρο με γεωμετρικά σχέδια, λευκό μάρμαρο Καράρα και πράσινο μάρμαρο Πράτο, που είναι τυπικά της αρχιτεκτονικής της Φλωρεντίας. Στις τρεις πλευρές υπάρχουν τρεις μεγάλες πόρτες που είναι διάσημες για τις διακοσμήσεις τους. Οι παλιότερες είναι οι Νότιες Πόρτες κατασκευασμένες από τον Αντρέα Πισάνο γύρω στο 1330 (με θέα την Οδό ντει Καλζαιουόλι).

Οι πόρτες αποτελούνται από 28 τετράφυλλα φατνώματα, που απεικονίζουν σκηνές από τη ζωή του Αγίου Ιωάννη. Οι Βόρειες Πόρτες κατασκευάστηκαν από τον Λορέντζο Γκιμπέρτι (1403-1424) και αφηγούνται «Ιστορίες της Ζωής και των Παθών του Χριστού» παρμένες από την Καινή Διαθήκη. Οι πόρτες μπροστά από τον Τρούλο είναι οι όμορφες χρυσές Πόρτες του Παραδείσου, επίσης κατασκευασμένες από τον Γκιμπέρτι, και απεικονίζουν σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη. Επάνω από τις Πόρτες ήταν στημένες τρεις διαφορετικές ομάδες αγαλμάτων: επάνω από τις Νότιες Πόρτες τα περίφημα μπρούτζινα απεικόνιζαν τον «Αποκεφαλισμό του Αγίου Ιωάννη» φτιαγμένα από τον Βιτσέντζο Ντάντι, τα οποία αποκαταστάθηκαν το 2008 και τώρα εκτίθενται στην «Όπερα του Μουσείου του Τρούλου» (΄Οπερα ντελ Ντουόμο).

Πάνω από τις Βόρειες Πόρτες υπήρχε η ομάδα των μαρμάρινων αγαλμάτων φτιαγμένα από τον Τζιοβάννι Φραντζέσκο Ρουστίτσι, και απεικόνιζαν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή να κηρύττει στους Φαρισαίους και Σαδδουκαίους (1506-1511). Πάνω από τις Πόρτες του Παραδείσου ήταν η «Βάφτιση του Χριστού» του Αντρέα Σανσοβίνο και ένας ΄Αγγελος του Ιννοσένζο Σπινάτσι, που προστέθηκε το 1792. Το εσωτερικό αξίζει μια ειδική επίσκεψη για τα όμορφα μωσαϊκά του 13ου αιώνα πάνω από τον τρούλο, το μαγευτικό μωσαϊκό μαρμάρινο λιθόστρωτο με γεωμετρικά σχέδια και ανατολίτικα ζωδιακά μοτίβα. Υπάρχει επίσης η μνημειακή τύμβος του Μπαλαντασσάρε Κόζα-Αντιπόπε Τζούλιους ΧΧΙΙΙ. Φτιαγμένο από τον Ντονατέλλο και Μεκελότσο μεταξύ 1422 και 1428. Στις αρχές του 14ου αιώνα η Τέχνη του Καλιμάλα – Συντεχνία Εμπόρων Μαλλιού – ανακοίνωσε έναν δημόσιο διαγωνισμό για το σχεδιασμό των Βόρειων Πορτών του Βαπτιστηρίου. Πολλοί καλλιτέχνες πήραν μέρος στο διαγωνισμό αυτό, συμπεριλαμβανομένων και σπουδαίων καλλιτεχνών όπως ο Γκιμπέρτι και ο Μπρουνελλέσκι. Κάθε καλλιτέχνης έπρεπε να σχεδιάσει ένα τετράφυλλο πλαίσιο, που θα αναπαριστούσε την «Θυσία του Ισαάκ».

Ο Γκιμπέρτι δημιούργησε ένα ισορροπημένο και λεπτομερές πλαίσιο. Από την άλλη μεριά, η δουλειά του Μπρουνελλέσκι ήταν δραματική: ο Ισαάκ σπαρταράει από τον πόνο, οι υπηρέτες στο προσκήνιο είναι πολύ ρεαλιστικοί.

Ο Γκιμπέρτι κέρδισε τις καρδιές των κριτών και έτσι του ανατέθηκε η δημιουργία των Ανατολικών Πορτών. Οι Πύλες του Παραδείσου πήραν το όνομά τους από τον ίδιο τον Μιχαήλ Άγγελο όταν, κοιτώντας τις πόρτες, αναφώνησε: «είναι τόσο όμορφες που θα ήταν τέλειες για τις πύλες του Παραδείσου». Οι πόρτες αποτελούνταν από 10 ορθογώνια πλαίσια, τοποθετημένα σε δύο σειρές. Οι σκηνές της Παλαιάς Διαθήκης απεικονίζονταν από αριστερά προς τα δεξιά και από επάνω προς τα κάτω. Υπήρχαν επίσης 24 μικρά μπούστα, οι περίφημες Φλωρεντίνες, μεταξύ των οποίων θα βρείτε την αυτοπροσωπογραφία του Γκιμπέρτι.

Τα αυθεντικά πλαίσια των Θυρών του Παραδείσου εκτίθενται τώρα στο Μουσείο Όπερας ντελ Ντουόμο, οι άλλες εκεί είναι αντίγραφα.

Πλατεία και Ναός Αγίου Λαυρεντίου

Από εκεί θα πάρετε τη Via dell” Ariento, θα περάσετε τη Δημοτική Αγορά (που θυμίζει την Boqueria της Βαρκελώνης, αλλά δεν την φτάνει) και το τεράστιο παζάρι έξω από αυτή και θα φτάσετε στη Basilica di San Lorenzo, έναν τεράστιο ναό που εντυπωσιάζει με τη λιτή αρχιτεκτονική του και τη στιβαρή κατασκευή του.

Μην αρκεστείτε στην εξωτερική εντύπωση, αλλά από την πίσω πόρτα μπείτε στο υπέροχο αίθριο με τον κήπο και τις καμάρες.

Άνθρωποι κάθε λογής αναζητούν τη γαλήνη από το βουητό των σκέψεων στην όμορφη αυτή πλατεία

Ένας σκύλος εναποθέτει τις σκέψεις του στο δροσερό πλακώστροτο της πλατείας ονειρευόμενος το αυριανό του γεύμα...

Το παρεκκλήσι (μαυσωλείο) των Μεδίκων ( Cappelle Medicee )

Tα παρεκκλήσια των Μεδίκων δομούν ένα μνημειακό συγκρότημα που κτίστηκε πριν από δύο αιώνες και βρίσκεται σε στενή σύνδεση με την εκκλησία του Αγίου Λαυρέντιου η οποία και θεωρείται και η επίσημη εκκλησία της οικογένειας των Μεδίκων που ζούσαν στο γειτονικό παλάτι στο Via Larga (και που τώρα έιναι γνωστό ως Medici-Riccardi Palace).

Η απόφαση για να κτιστεί αυτό το οικογενειακό Μαυσωλείο στην εκκλησία αυτή χρονολογείται στον 14ο αιώνα ( ο Giovanni di Bicci και η σύζυγός του Piccarda ενταφιάστηκαν στο παλαιό σκευοφυλάκιο που ήταν ένα έργο σχεδιασμένο από τον Brunelleschi).

Το εγχείρημα στο να οικοδομηθεί αυτό το μαυσωλείο συνελήφθη το 1520 όταν ο Michelangelo είχε αρχίσει να δουλεύει το νέο σκευοφυλάκιο κατόπιν αιτήματος του καρδιναλίου Giulio de Medici και άλλων μελών της οικογενείας του.

Μετά την ολοκλήρωση της αρχιτεκτονικής του εργασίας το 1524 ο Michelangelo εργάστηκε μέχρι το 1533 στα γλυπτά και τις σαρκοφάγους που ήταν να βρίσκονται στους τείχους του παρεκκλησίου εκ των οποίων ολοκληρώθηκαν τα αγάλματα του Lorenzo του μεγαλοπρεπή και του αδερφού του Giuliano και άλλων.

Η αρτιότητα τς αρχιτεκτονικής και η δύναμη των γλυπτών του Michelangelo αντανακλούν ένα σύμπλεγμα συμβονισμού της Ανθρώπινης ζωής, όπου η "ενεργή ζωή" και η "στοχαστική ζωή" εμπλέκονται για να ελευθερώσουν τη ζωή μετά το θάνατο.

Το άγαλμα της Anna Maria Luisa dei Medici (1667 - 1743 ) ήταν o τελευταίoς γόνος του οίκου των Μεδίκων.

Πόντε Βέκιο (Ponte Vecchio)

Το Ponte Vecchio είναι μία μεσαιωνική, τμηματική γέφυρα-αψίδα πάνω από τον ποταμό Άρνο, γνωστή για τα καταστήματα, που εξακολουθούν να υπάρχουν εκεί, που αρχικώς ήταν κρεοπωλεία. Πλέον, οι ενοικιαστές είναι κοσμηματοπώλες, έμποροι τέχνης και πωλητές σουβενίρ.

Οι δύο γειτονικές γέφυρες του Ponte Vecchio είναι το Ponte Santa Trinita και το Ponte alle Grazie. Η γέφυρα καλύπτει τον ποταμό Άρνο στο στενότερο σημείο του, όπου πιστεύεται ότι μια γέφυρα χτίστηκε για πρώτη φορά κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, όταν η Via Cassia διέσχισε τον ποταμό σε αυτό το σημείο.

Η γέφυρα εμφανίζεται για πρώτη φορά σε έγγραφο του 996. Μετά την καταστροφή της από μια πλημμύρα το 1117 ανακατασκευάστηκε με πέτρα και ξαναχτίστηκε το 1345, όταν ο Giorgio Vasari κατέγραψε ότι ο σχεδιασμός της δόθηκε στον Taddeo Gaddi.

Φιλοξενούσε πάντα καταστήματα και εμπόρους, οι οποίοι εμφανίζονται με τα προϊόντα τους σε πίνακες.

Τα καταστήματα πίσω (retrobotteghe) που μπορεί να δει κανείς από το ποτάμι, προστέθηκαν το 17ο αιώνα.

Στο γεφύρι της ματαιοδοξίας πολλοί Τουρίστες βρίσκουν ανακούφιση, στον πόνο της επιθυμίας και της λάμψης.

Λέγεται ότι η οικονομική έννοια της πτώχευσης γεννήθηκε εδώ: όταν ένας έμπορος δεν μπορούσε να πληρώσει τα χρέη του το τραπέζι στο οποίο πούλησε τα εμπορεύματά του (το "Banco") το έσπαγαν (" rotto”) οι στρατιώτες και η πρακτική αυτή ήταν που ονομάζεται "bancorotto”.

Μην έχοντας ένα τραπέζι πια ο έμπορος δεν ήταν σε θέση να πουλήσει οτιδήποτε.

Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου , το Ponte Vecchio δεν καταστράφηκε από τους Γερμανούς κατά την υποχώρησή τους σε αντίθεση με όλες τις άλλες γέφυρες στη Φλωρεντία.

Αυτό φέρεται, σύμφωνα με πολλούς ντόπιους, εξαιτίας μιας ρητής εντολής από τον Χίτλερ.

Η γέφυρα υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τις πλημμύρες του 1966, του Arno.

Ποταμός Άρνος

Ήταν μόλις την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που η πόλη άρχισε να εκδηλών ει ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για το ποτάμι, πάνω στο οποίο θα βασιστεί κατά το μεσαίωνα. Εκτός από τα περιφερειακά τείχη, η Φλωρεντία ήδη από τον 1ο αιώνα μ.Χ. ήταν εξοπλισμένη από μια σειρά δημόσιων κτιρίων όπως θέατρα, λουτρά, αμφιθέατρα κλπ.

Ιδιαίτερα σημαντική, όμως, είναι η ύπαρξη ενός ποτάμιου λιμανιού, του οποίου η μορφή είναι ακόμα αναγνώσιμη στον σημερινό αστικό ιστό, στο μέρος όπου βρίσκεται σήμερα η πλατεία Mentana. Το λιμάνι αυτό επέτρεπε τη σύνδεση, μέσω της ναυσιπλοΐας, της Φλωρεντίας με τη θάλασσα.

Ψαράς εναποθέτει τα αποθέματα της υπομονής του στα τρεχούμενα νερά του Άρνου.

Πολλές δημόσιες λειτουργίες της πόλης σχετίζονταν με το ποτάμι: το όνομα της μεσαιωνικής «πλατείας των ψαριών» (Piazzeta del Pesce), υποδηλώνει την ύπαρξη ψαραγοράς κοντά στην Ponte Vecchio, ενώ υπήρχε και ένας αρχαίος ρωμαϊκός ιππόδρομος που εκτεινόταν από την πλατεία Santa Maria Novella έως τον Άρνο, και ο οποίος χρησιμοποιούταν περιστασιακά για την διεξαγωγή του θεάματος των ναυμαχιών.

Στο σημείο αυτό ενδιαφέρον είναι να αναφερθούμε σε ένα ιδιαίτερο φαινόμενο που είχε τη μορφή «θεάτρου» στον Άρνο: οι μεγαλειώδεις γιορτές στο νερό. Το ποτάμι, σαν ένας μεγάλος ελεύθερος χώρος στο εσωτερικό της πόλης, χρησιμοποιούταν μέχρι και το Μεσαίωνα σαν ένας εξαιρετικός θεατρικός χώρος.

Το τμήμα του ποταμού ανάμεσα στις γέφυρες Santa Trinita και Carraia προοριζόταν για τη διεξαγωγή του θεάματος.

Η επιλογή του τόπου δεν ήταν τυχαία: η ύπαρξη των παραποτάμιων δρόμων και στις δύο όχθες προσέδιδε στον τόπο αυτό το χαρακτήρα ενός είδους κεντρικής σκηνής, χαρακτηριστικό γνώρισμα των μεσαιωνικών θεαμάτων.

Επιπλέον, η ιδιαίτερη μορφή του τόπου χρησίμευε σαν φυσικό σκηνικό, χωρίς την ανάγκη για χρήση μεγάλων σκηνογραφικών μηχανών. Το πρώτο γνωστό θέαμα που λάμβανε χώρα εκεί ήταν το «Spettacolo dell’Inferno», μια τραγική κωμωδία που αναφερόταν στο θάνατο πολλών θεατών κατά την κατάρρευση της γέφυρας Carraia.

Τον 15ο αιώνα η παράδοση συνεχίστηκε με τις γιορτές, οι οποίες ήταν μεν συνηθισμένες αλλά δεν ήταν 10 πια η έκφραση της χοροδιακής αίσθησης όπως τον Μεσαίωνα. Τους λαϊκούς μύθους αντικατέστησαν οι κλασικές αλληγορίες, οι οποίες ήταν τώρα πια κατανοητές μόνο από την αφρόκρεμα των διανοούμενων.

Ακόμα και σήμερα ο Άρνος είναι το θέατρο του θεάματος της τέχνης της φωτιάς, θέαμα που γίνεται προς τιμήν του San Giovanni και αποτελεί μνήμη του μεγαλείου του παρελθόν τος. Στον ύστερο μεσαίωνα, το θέμα πόλη-ποτάμι υπαγορευόταν κυρίως από λόγους αμυντικής τάξης.

Η πολιτική αστάθεια που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην Ευρώπη, και η οποία ευθυνόταν για τις συχνές επιδρομές των βαρβάρων, οδηγούσε στην μετατροπή των πόλεων σε οχυρά.

Στο βάθος το ρολόι της Piazza della Signoria όπου θα βρείτε πολλά αγάλματα.

Και η Φλωρεντία δεν αποτέλεσε εξαίρεση σ’αυτόν τον κανόνα. Κατά τον 11ο αιώνα μ.Χ., η εκμετάλλευση του ποταμού περιοριζόταν στη χρήση του ως αμυντική τάφρος.

Ακόμα και το πέρασμα στο ποτάμι που υπήρχε από την ρωμαϊκή εποχή αφέθηκε αφύλαχτο και εξαφανίστηκε χωρίς ίχνη και μνήμες, έτσι ώστε ως πρώτη γέφυρα που χτίστηκε στη Φλωρεντία να θεωρείται μια γέφυρα που χτίστηκε τον ένατο αιώνα μ.Χ. με στοίβες από πέτρα.

Ήταν μόλις τον 13ο και 14ο αιώνα μ.Χ. που η πόλη άρχισε να αλλάζει ριζικά τη σχέση της με το ποτάμι.

Με τα διαδοχικά περιμετρικά τείχη του 1173-75 και 1284-1333, η Φλωρεντία άρχισε προοδευτικά να ενσωματώνει στο εσωτερικό της τον Άρνο, μετατρέποντάς τον σε μια ισχυρή υποδομή για την οικονομία.

Chiesa di Ognissanti

Η Chiesa di San Salvatore di Ognissanti η πιο απλά chiesa di Ognissanti, είναι η αντίστοιχη των δικών μας Αγίων Πάντων.

Είναι μι Φραγκισκανή εκκλησία που ιδρύθηκε από το τάγμα Umiliati. Η εκκλησία είναι αφιερωμένη σε όλους τους αγίους και μάρτυες γνωστούς και αγνώστους.

Ολοκληρώθηκε γύρω στα 1250, και σχεδόν ξαναχτίστηκε σε Baroque σχέδιο από τον Bartolomeo Pettirossi περίπου το 1627. Η εκκλησία αυτή αποτελεί από τα πρώτα παραδείγματα της Baroque αρχιτεκτονικής που διείσδυσε στην αναγεννησιακή αυτή πόλη.

Απέναντι από τη γέφυρα προβάλει η εκκλησία του San Frediano in Cestello

Eκκλησία του Αγίου Φρυδιανού ( San Frediano in Cestello)

Έξω από την εκκλησία βρίσκεται η αγορά που θαμπώνει τους επισκέπτες με τα γυαλιστερά αντικείμενα και τους πάγκους των μικροπωλητών.

Στην πλατεία του Michelangelo ( Piazza di Michelangelo )

Πάνω σε λόφο, προσφέρει εκπληκτική πανοραμική θέα στην πόλη. Ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Μιχαήλ Άγγελου και το κέντρο της κοσμεί ένα μπρούτζινο αντίγραφο του Δαβίδ.

Η άνοδος για το λόγο ανταμοίβει τον επισκέπτη αρχίζοντας με ένα πυργίσκο που αποτελεί και το σήμα κατατεθέν.

Η άνοδος γίνεται απρόσμενα φυσιολατρική μέσα από καταπράσινα μονοπάτια που καλωσορίζουν τον γεμάτο περιέργεια επισκέπτη και που αποτελεί προθάλαμο για τους παραδεισένιους κήπους που θα ακολουθήσουν.

Η θέα από την πλατεία δίνει το μεγαλύτερο φωτογραφικό δώρο σε κάθε τουρίστα.

Ότι ώρα και να επισκεφτεί κανείς την πλατεία, η θέα έχει πάντα κάτι να προσφέρει.

Εκατοντάδες τουρίστες σπεύδουν να αποθανατίσουν την ολοκληρωμένη εικόνα της Φλωρεντίας. Από το πιο hot photospot της πόλης

Άλλοι προτιμούν τον παραδοσιακό τρόπο από το fast food της μηχανής. Απολαμβάνοντας και αποτυπώνοντας την ομορφιά της πόλης στον καμβά τους.