Κάθε τόπος κρύβει και ανεκτίμητους θυσαυρούς. Αυτούς που έχει να προσφέρει η φύση που τον περιβάλλει. Εκείνες τις ομορφιές που τόσο έχουμε ξεχάσει στην καταιγίδα των σκέψεων και των σύγχρονων απαιτήσεων.
Βρισκόμαστε στο Μελισσοχώρι για ένα περίπατο χωρίς μέλισσες αλλά με γλυκά μονοπάτια, ικανά να τιθασεύσουν τον ανυπόμονο και αγχώδη νου.
Η στάση του λεωφορείου στην καρδιά της πόλης δείχνει το δρόμο για την κεντρική πλατεία, που υποδέχεται τον επισκέπτη το γάργαρο νερό της πέτρινης βρυσούλας που κάθεται εκεί, προσφέροντας ανιδιοτελώς τη δροσιά της.
Η πηγή δεν ξεδιψά μονάχα, αλλά με τους φιλόξενους κατοίκους του χωριού, μαρτυρά την τοποθεσία που σε λίγο θα επισκεφτούμε... Είναι το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία ντυμένο στα χειμερινά του...
Ανηφορίζουμε κατευθυνόμενοι προς το μικρό παράδεισο, όπου κάποιες ξεχασμένες μνήμες του παρελθόντος στέκουν σθεναρά στο δρόμο διαμαρτυρόμενες με την απλότητά τους στον κάθε περαστικό, κάνοντας έκκληση για επιστροφή σε ένα πιο ολιγαρκή τρόπο ζωής.
Η λιτή τους μορφή καθηλώνει το μάτι που απαρνείται τα φορτηγά αυτοκίνητα που περνούν θυμωμένα.
Την γαλήνια αυτή ατμόσφαιρα δένει εξαιρετικά ο Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Μελισσοχωρίου.
Ένα κόσμημα που βρίσκεται εκεί από το 1750.
Οι πόρτες μικρές και χαμηλές για να εμποδίζουν τους βέβηλους έφιππους λεηλάτες και να θυμίζουν οτι η είσοδος σε κάθε ναό χρειάζεται ταπεινότητα και χαμωκειτία.
Οι χαραμάδες θυμίζουν οτι για να μπει το φως χρειάζεται να κάνουμε ρωγμή στο Εγώ και το πως το μονοπάτι είναι στενό για να βαδίσει κανείς στον Εαυτό...
Οι σκέψεις αυτές μας ταξιδεύουν μέχρι το γραφικό γεφυράκι, όπου θωρεί το τελευταίο σπίτι με ομπρέλα του τα λιγοστά πλέον φύλλα των γειτονικών βελανιδιών.
Ένας φιλικότατος σκύλος αναλαμβάνει το καθήκον του ανιχνευτή και οδηγεί στα άγνωστα μονοπάτια...
Τα φύλλα έχουν παραδοθεί από τους γονείς τους και έχουν γίνει καφέ χαλί να υποδεχτούν τους φυσιολάτρες επισκέπτες....
Ο ήλιος κάνει το παιχνίδι του ζεσταίνοντας που και που τα παγωμένα χέρια που έχουν κολλήσει στο κουμπί του κλείστρου της μηχανής.
Μερικά ακόμη φύλλα χαιρετίζουν με το τραγούδι τους το φθινόπωρο κάνοντας δέηση στο χειμώνα που βρίσκεται ήδη κοντά...
Οι κορμοί των δέντρων προστατεύουν το δειλό ρυάκι ενισχύοντας το σιωπηλό του τραγούδι...
Κάθε άνθρωπος συνειδητά επιλέγει το σενάριο του έργου της ζωής του.
Η βρίσκεται κοντά στη φύση, η παγιδεύεται στα σείριαλ των αισθήσεων και των επιθυμιών.
Σκηνοθετεί καθημερινά την εξέλιξή του με τα καρέ των "πράξεών" του...
Σκηνοθετεί καθημερινά την εξέλιξή του με τα καρέ των "πράξεών" του...
Το δυαδικό στοιχείο δεσπόζει στα φιλόξενα αυτά μονοπάτια. Το αέναο παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι και η πάλη του ανθρώπου να κυριαρχήσει.
Με το μάχη αυτή και προχωρώντας στον περίπατο αυτό βρίσκουμε το προσωρινό καταφύγιο που είναι το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Τη διαδρομή αυτή θα τη θυμηθούν οι περισσότεροι στην γιορτή το καλοκαίρι.
Το φως όμως δεν βρίσκεται μόνο στις γιορτές, αλλά παντοτινά μέσα μας.
Μέσα στην προσευχή μας, την αγάπη και τις σκέψεις μας.
Χαιρετίζουμε αυτόν τον υπέροχο τόπο που μας υπενθυμίζει οτι παντού υπάρχει κάτι όμορφο,
το μόνο που χρειάζεται είναι να καθαρίσουμε τα μάτια μας και τις προθέσεις μας.
Αφιερωμένο στην Ολίζα που μαζί με τον ιχνηλάτη, μας συντρόφευσε σε αυτές τις όμορφες στιγμές.
Aκολουθήστε τους περιπάτους μας με ένα Like στο Facebook ή αφήστε ένα σχόλιο παρακάτω γιατί... η γνώμη σας μετράει.
