Aνάμεσα στις Κάννες και στη Νίκαια βρίσκεται μια γραφικότατη παραθαλάσσια πόλη η Αντίπολις. Στα γαλλικά προφέρεται Antibes πολλοί την προφέρουν και Αντίβες. Είναι στο διαμέρισμα Αλπ-Μαριτίμ στη νοτιοανατολική Γαλλία, στη μεσογειακή Κυανή Ακτή. Έχει πλουσιότατο ιστορικό και αρχιτεκτονικό παρελθόν. Αδελφή χώρα στο σύνολο με 8 πόλεις συμπεριλαμβανομένης και της Αρχαίας Ολυμπίας. Τα χρώματα, οι τόνοι και η τοποθεσία επιβεβαιώνουν έστω και εικαστικά την σχέση αυτή.
Πολλά μουσεία, παραδοσιακοί δρόμοι και ιστορικοί χώροι μέσα στην πόλη αντανακλούν την αυθεντικότητα των 2600 χρόνων ιστορίας της.
Σε αυτά τα γραφικά της δρομάκια είναι που κάθε χρόνο λαμβάνουν χώρα ποικίλα φεστιβάλ, συνέδρια, εκθέσεις, κονσέρτα και παραστάσεις.
Στο δρόμο για την όμορφη παραλία της.
Εμπόριο και ταξίδια είναι τα χρώματα της υπέροχης αυτής πόλης.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2006, ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 76.778 κατοίκους, το 25% των οποίων είναι κάτω των 25 ετών.
Όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαλύθηκε το 476, η Αντίμπ πέρασε στα χέρια διαφόρων βαρβαρικών φυλών. Το αποτέλεσμα ήταν κυρίως καταστροφικό και μια μεγάλη περίοδος αστάθειας. Το 10ο αιώνα, η πόλη βρήκε τον "προστάτη" της στο πρόσωπο του Ροδοάρτου, που έχτισε εκτεταμένα αμυντικά τείχη γύρω από την πόλη και ένα κάστρο. Τα επόμενα 200 χρόνια, η Αντίμπ πέρασε μια περίοδο ανανέωσης.
Η μαρίνα και στο βάθος το κάστρο Carre
Καθώς η εξουσία των Ελλήνων άρχισε να φθίνει, το 43 π.Χ. η Αντίπολις επίσημα προσαρτήθηκε από τη Ρώμη και παρέμεινε σε αυτή για τα επόμενα 500 χρόνια. Οι Ρωμαίοι τη μετέτρεψαν στη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής και κύριο σημείο εισόδου προς τη Γαλατία.
Ωστόσο, η ευημερία της κράτησε λίγο, καθώς οι κάτοικοί της προσπαθούσαν να διασωθούν από διαδοχικούς πολέμους και επιδημίες της γαλλικής υπαίθρου. Μέχρι το τέλος του 15ου αιώνα, ολόκληρη η περιοχή πέρασε υπό την προστασία και τον έλεγχο του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΑ'. Αποκαταστάθηκε η σταθερότητα, αλλά και πάλι το λιμάνι της Αντίμπ έπεσε στην αφάνεια.
Από την αφάνεια αυτή αναδύθηκε γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα, καθώς πλούσιοι από όλη την Ευρώπη ανακάλυψαν την ομορφιά του μέρους και έχτισαν πολυτελείς κατοικίες. Το 1926, το παλαιό κάστρο της Αντίμπ αγοράστηκε από την τοπική αυτοδιοίκηση και αργότερα αναστηλώθηκε για να λειτουργήσει ως μουσείο.
Το 1946 κατέφτασε στην πόλη ο Πάμπλο Πικάσο και προσκλήθηκε να διαμείνει στο κάστρο. Κατά την εξάμηνη διαμονή του, ο Πικάσο παρήγαγε έργα ζωγραφικής, καθώς και κεραμικής και διακόσμησης. Όταν έφυγε, άφησε κάποια από αυτά για το δήμο και από τότε το κάστρο επίσημα έγινε Μουσείο Πικάσο.
H εκκλησία της άμωμης σύλληψης της Παναγίας
Η κεντρική εκκλησία κτίσθηκε αρχικά τον 11ο αιώνα με πέτρες από αρχικές ρωμαϊκές δομές. Η μεσαωνική αυτή εκκλησία ήταν κάποτε ήταν καθεδρικός. Η τρέχουσα πρόσοψη κατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα και δένει λατινική κλασσική συμμετρία θρησκευτικό ιδεώδες. Το εσωτερικό της φιλοξενεί εντυπωσιακά κομμάτια όπως την μπαρόκ τράπεζα όπως και το αληθινών διαστάσεων ξύλινο γλυπτό του Ιησού Εσταυρωμένου από το 1447 όπως και της Παναγίας που χρονολογείται του 1515.
Tοποθετημένο στη χερσόνησο του Saint-Roch, το κάστρο είναι χτισμένο σε ψηλούς βράχους πάνω από τα 26 μέτρα από τη στάθμη της θάλασσας. Προσφέρει μια πανοραμική εικόνα 360 μοιρών. Η θέα είναι εξαιρετική από όλες τις πλευρές.Περιτριγυρίζεται από 4 εκτάρια πάρκου με άγρια ζώα με τυπική μεσογειακή χλωρίδα. Το πάρκο έχει ενσωματωθεί στο σχέδιο Natura 2000.
Άρχισε σαν μια στρατιωτική αποστολή...
Κτίσθηκε με εντολή του Βασιλιά της Γαλλίας Χένρυ του 2ου στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Το κάστρο Carré είναι για την εποχή εκείνη, τόσο φρούριο για την γειτονική πόλη της Νίκαιας αλλά και του τελευταίου λιμανιού πρίν τα γαλλικά σύνορα. Σε λειτουργία από το 1585, το κάστρο δέχθηκε την πρώτη του επίθεση το 1592 από τον στρατό του δούκα Savoy. Βελτιώθηκε σημαντικά στο τέλος του 17ου αιώνα από το Vauban. Μέχρι τότε το κάστρο παραμένει στρατηγικής σημασίας μέχρι και το 19ο αιώνα.
Μονοπάτια γεμάτα μυστήριο...
Οξειδωμένες αμυντικές ιστορίες. Η απληστία του ανθρώπου κοκκινίζει με τους πυροβολισμούς το γαλήνιο γαλάζιο, αφήνοντας με το Εγώ του γκρίζα σύννεφα...
Η βροχή τους, το μελάνι της ιστορίας.
Ανακαινισμένο από εθελοντές του Old Manor Club μεταξύ 1979 και 1985 το κάστρο τελικά αγοράστηκε από την πόλη το 1997 και άνοιξε στο κοινό το 1998.
Παιδάκια στο κάστρο ακολουθούν πιστά την ξενάγησή τους.
Το παιχνίδι του γαλανόλευκου, ουρανού και γής -ζαλίζει τον περαστικό. Η πόλωση του φωτός και ο μεθυστικός κορεσμός των χρωμάτων, αφήνει το απαλό αεράκι να πάρει μαζί του όλες τις σκέψεις και τις ανησυχίες.
Παράθυρο της φύσης.
Ικανό να ανοίξει νέους ορίζοντες και προοπτικές στις ανήσυχες ζωές μας.
\
Ξηρά ή θάλασα;
Όταν η Νίκαια έγινε τμήμα της Γαλλίας το 1860, το κτήριο παροπλίστηκε από στρατιώτες αφού αυτοί έφυγαν στους πιο μοντέρνους οικισμούς στους πρόποδες του κάστρου.
Σε αυτά τα οικίσματα λέγεται οτι μετακινήθηκαν στρατεύματα μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο και τα μετέτρεψαν σε στρατιωτικό κέντρο αθλητικών δραστηριοτήτων υψηλού επιπέδου. Τότε ήταν που το κτίριο μεταβιβάστηκε από το Στρατό στο υπουργείο Αθλητισμού το 1967 και αποτελούσε κτίριο αθλητισμού αλλά και στρατιωτικής άσκησης.
Δυο γλάροι απολαμβάνουν το ζεστό ήλιο.
Ο επισκέπτης εδώ μπορεί μονάχα να απολαύσει τις υπέροχες αντιθέσεις και να αφήσει τις παλιές μνήμες στις πέτρες των τοιχωμάτων.
Στον περίπατο αυτό δώσαμε έμφαση στο επιβλητικό αυτό κτίριο μιας και που ο καιρός ήταν ιδανικός για την εξερεύνησή του.
Ακολουθήστε τους περιπάτους μας με ένα Like στο Facebook ή αφήστε ένα σχόλιο παρακάτω. Η γνώμη σας μετράει.
Πίσω στην αρχή
Πίσω στην αρχή
