Ξεγλιστρώντας από τη γεμάτη δραστηριότητα πόλη της Κοζάνης και με λίγη τύχη μπορείτε να γνωρίσετε μια ντροπαλή όαση που βρίσκεται αρκετά καλά κρυμμένη κάτω από το καταπράσινο πέπλο της.
Αναφερόμαστε στο σκεπαστό φαράγγι του Βελβεντού που με το τραγούδι των μουσών μπορεί να κάνει και τους πιο φανατικούς της θάλασσας να απαρνηθούν την αλμύρα της και να αφεθούν στα κρυστάλλινα νερά. Ακολουθείστε το χορό των μουσών και αφεθείτε στο τραγούδι της φύσης.
Αποχαιρετούμε τις φλύαρες εργοστασιακές καμινάδες
Και έχοντας ήδη βγεί έξω από την πόλη της Κοζάνης πλησιάζουμε την λίμνη του Πολύφυτου όπου ο ουρανός μας χαρίζει μερικές στροφές, σε αντιπαράθεση με τα ίχνη απότομων στροφών στο δρόμο κάποιου ανήσυχου οδηγού...
Το παιχνίδι συνεχίζεται...
Στάχυα μας δίνουν την ευχή τους με ένα γλυκό αεράκι για ένα ακόμη περίπατο...
Χάνουμε σε κάποιο σημείο το δρόμο για τον προορισμό μας,
κερδίζοντας όμως μια εξαιρετική θέα της πόλης του Βελβεντού και του Αλιάκμονα...
Το Βελβεντό μια κωμόπολη της Δυτικής Μακεδονίας, τεσσάρων χιλιάδων κατοίκων, είναι χτισμένο στους πρόποδες των Πιερίων και στα πόδια του απλώνεται γαλήνια η τεχνητή λίμνη του Πολυφύτου. Η κατοίκηση στην ευρύτερη περιοχή του Βελβεντού, στους πρόποδες των Πιερίων, έχει µακρόχρονη ιστορία και παράδοση. Τα ίχνη αρχαίων οικισµών των προϊστορικών, των αρχαϊκών, κλασικών, ελληνιστικών και των ρωμαϊκών, βυζαντινών χρόνων, αν και χάνονται µέσα στην πλούσια βλάστηση, μαρτυρούν ότι η κατοίκηση της ευρύτερης του Βελβεντού περιοχής είναι συνεχής και χάνεται στο βάθος του χρόνου.
Αποψη από τον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος που υποδέχεται τον επισκέπτη πριν το φαράγγι.
Το πότε όμως ακριβώς, πώς και από ποιους οικίστηκε το σημερινό Βελβεντό παραμένει άγνωστο. Το θέμα της πρώτης κατοίκησης του Βελβεντού στο σημείο ακριβώς που βρίσκεται και σήμερα συνδέεται με το ζήτημα της προέλευσης του ονόματος και είναι πολλοί εκείνοι – ειδικοί και μη – που προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το αίνιγμα αυτό.
Παλιός θρύλος διηγείται πως στα μέρη τούτα έφτασε κάποτε η Άρτεμις να κυνηγήσει συνοδευόμενη από πανώριες Νύμφες. Μια από αυτές η Βενδώ, τόσο Μαγεύτηκε απ’ την ονειρεμένη ομορφιά του τοπίου ώστε αποφάσισε να ριζώσει εδώ, και να κυνηγά στα βαθύσκια δάση. Έριχνε λοιπόν τα βέλη της και εκείνα περιχαράκωναν το πιο εύφορο κομμάτι γης. Όταν αργότερα έφτασαν Λατίνοι οικιστές, νόμισαν το σημάδι θεϊκό, έκτισαν το χωριό τους και το ονόμασαν Βελβενδό από τις λέξεις Βέλη-Βενδώ.
Από το ξύλινο «παρατηρητήριο», πρόσφατα διαμορφωμένο, μπορεί κανείς να απολαύσει τη θέα του πρώτου τριπλού καταρράκτη, ύψους 25μ.
Στο φυσικό αυτό μονοπάτι θα συναντήσετε πλήθος από οστρυές. Ξύλο βαρύ και σκληρό που χρησιμοποιείται για την κατασκευή μικροαντικειμένων. Θα συναντήσετε και τις περίφημες ακακίες οι οποίες έχουν την ιδιότητα της άμεσης αναγέννησης μετά από πυρκαγιές με τη βοήθεια ριζοβλαστήματων.
Τα χαμόγελα των επισκεπτών με το παιχνίδι των μουσών αντηχούν στο καταπράσινο χαλί...
Το πάρκο, που διαμορφώθηκε έτσι ώστε να μπορεί να υποδεχτεί ακόμα κι εκδηλώσεις ή συναυλίες. Ο επισκέπτης μπορεί να κατέβει τον καταρράκτη από ένα μονοπάτι ειδικής δυσκολίας, αναζητώντας το πέρας του. Για τους εραστές των «extreme sports», η κατάβαση μπορεί να γίνει με σκοινιά και μέσα από τον ίδιο τον καταρράκτη. Από την περιοχή του πάρκου, ο επισκέπτης έχει επίσης τη δυνατότητα να προχωρήσει στην κορυφή (κοίτη) του φαραγγιού, ψηλά από τον πρώτο καταρράκτη, συναντώντας μικρές φυσικές λίμνες, σκεπασμένες από αιωνόβια πλατάνια και άλλα αυτοφυή δέντρα. Κάπου εκεί θα ανακαλύψει και την πίστα χορού, διαμορφωμένη κατά τη δεκαετία του ’50 από τους παλιότερους Βελβεντινούς για να διασκεδάζουν με τις παρέες τους.
Οι πιο τολμηροί επισκέπτες μπορούν να συνεχίσουν την ανάβαση στο Φαράγγι, ακολουθώντας το παλιό μονοπάτι προς το Καταφύγι. Η διαδρομή αυτή, πέρα από τη μαγεία της ανάβασης, κρύβει μικρές εκπλήξεις, δέκα ακόμα καταρράκτες, μικρούς και μεγαλύτερους, περίπου είκοσι λιμνούλες αλλά και λείψανα παλιών νερόμυλων.
Στα αναρίθμητα πλατάνια θα δείτε πλεγμένους κισσούς. Ο Διόνυσος και η ακολουθία του στολίζονταν με στεφάνια από κισσό. Τα φύλλα του χρησιμοποιούνται θεραπευτικά κατά του κοκκίτη, της νευραλγίας, των θρομβών, σε βήχα και πλήθος άλλων ενοχλήσεων...
Το «Σκεπασμένο» αποτελεί το Φαράγγι των εννιά πιερίδων μουσών όπου λέγεται οτι εδώ κατέβαιναν για να λουστούν και να χορέψουν. Θα αναφέρουμε δυο λόγια παρακάτω. Βρίσκεται πιο συγκεκριμένα στα ριζά των δυτικών Πιερίων και στην είσοσο του ρέματος της Λάφιστας (ή αλλιώς Λαφόρεμα), το οποίο ξεκινάει από το Καταφύγι και χύνεται στη Λίμνη Αλιάκμονα-Πολυφύτου, 2,5 χλμ. από το Βελβεντό.
Στα αναρίθμητα πλατάνια θα δείτε πλεγμένους κισσούς. Ο Διόνυσος και η ακολουθία του στολίζονταν με στεφάνια από κισσό. Τα φύλλα του χρησιμοποιούνται θεραπευτικά κατά του κοκκίτη, της νευραλγίας, των θρομβών, σε βήχα και πλήθος άλλων ενοχλήσεων...
Το «Σκεπασμένο» αποτελεί το Φαράγγι των εννιά πιερίδων μουσών όπου λέγεται οτι εδώ κατέβαιναν για να λουστούν και να χορέψουν. Θα αναφέρουμε δυο λόγια παρακάτω. Βρίσκεται πιο συγκεκριμένα στα ριζά των δυτικών Πιερίων και στην είσοσο του ρέματος της Λάφιστας (ή αλλιώς Λαφόρεμα), το οποίο ξεκινάει από το Καταφύγι και χύνεται στη Λίμνη Αλιάκμονα-Πολυφύτου, 2,5 χλμ. από το Βελβεντό.
Η περιοχή βαπτίστηκε έτσι από ένα σημείο όπου το ρέμα σκεπάζεται από τη γη.
Το «Σκεπασμένο» αποτελεί ένα τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, με τους καταρράκτες και τις φυσικές λιμνούλες, τους πλατανεώνες, τις παγωμένες πηγές, την πλούσια βλάστηση, τους εντυπωσιακούς βράχους ... κι έχει ταυτιστεί απόλυτα στη συνείδηση των βελβεντινών και των επισκεπτών με το Βελβεντό.
Ας θυμηθούμε με την ευκαιρία και τις Μούσες...
Αρχικά οι θεότητες αυτές ήταν νύμφες του βουνού και των νερών. Ο Ησίοδος στη Θεογονία αφηγείται: «Η Μνημοσύνη κοιμήθηκε στην Πιερία με το γιο του Κρόνου και γέννησε αυτές τις παρθένες που μας κάνουν να ξεχνάμε τα βάσανά μας και απαλύνουν τους πόνους μας. Εννιά νύχτες συνέχεια ο συνετός Δίας ανεβαίνοντας στο ιερό κρεβάτι του, κοιμότανε δίπλα στη Μνημοσύνη, μακριά απ’ όλους τους αθανάτους. Ύστερα από ένα χρόνο, όταν οι εποχές και οι μήνες είχαν συμπληρώσει τον κύκλο τους κι όταν πέρασαν πολλές μέρες η Μνημοσύνη γέννησε εννιά κόρες…, που όλες τις μάγευε η μουσική…». Τα ονόματα τους είναι: Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολυμνία, Ουρανία, Καλλιόπη.[*]
Θρύλοι αναφέρουν ότι εδώ κατοικούσαν οι Λαφίστιες ιέρειες του Διονύσου.
Σε κάθε σημείο του ορίζοντα βροντούν τα ιαματικά μηνύματα της παροδικότητας...
Νερό... ο διαπραγματευτής που πάντα κερδίζει.
Τα ξύλινα παγκάκια και οι πέτρες έχουν νοτίσει από τις χαρούμενες οικογένειες που ξαπόστασαν εκεί για να αφεθούν στις μελωδίες των καταρρακτών.
Μοκέτα από τραγανά φύλλα οδηγούν προς το φως και το δρόμο της επιστροφής...
Φύση... εκείνο το μονοπάτι που οδηγεί κάθε άνθρωπο στην συμφιλίωση με το Είναι του.
Τη δεκαετία του ’50 οι Βελβεντινοί κατασκεύασαν το μεγάλο πέτρινο κανάλι για να μεταφέρουν το νερό της Λάφιστας για άρδευση του κάμπου.
Επίμονα βαριά πλέον τα πόδια και σε αυτό τον περίπατο που πλησιάζει στο τέλος του...
Λίγα ακόμη δωράκια πριν αποχαιρετίσουμε για αυτή τη φορά το πανέμορφο αυτό φαράγγι.
Φύση... νερό... ανακούφιση σε κάθε πόνο.
Αποχαιρετούμε το υπέροχο Βελβεντό με "καφέ της παρηγοριάς" από την πανέμορφη πλαγιά της Νεραϊδας που βλέπει, το πλούσιο σε θέα φράγμα, του Αλιάκμονα. Επιστρέφοντας δειλά δειλά στο συνεφιασμένο κόσμο της σκέψης....
Βελβεντό..
Ακόμα μια ευκαιρία για να μπορέσει κανείς να δραπετεύσει από την ασφυκτική καθημερινότητα,
και να βρεί λίγο χρόνο για αυτό το δόλιο παραμελημένο Εαυτό...
Τα ιστορικά στοιχεία της περιοχής του Βελβεντού και του σκεπασμένου είναι δανεισμένα από την επίσημη και εξαιρετικά ενημερωμένη ιστοσελίδα του δήμου.
[*] www.velvento.gr
Aκολουθήστε τους περιπάτους μας με ένα Like στο Facebook ή αφήστε ένα σχόλιο παρακάτω γιατί... η γνώμη σας μετράει.
